من همه را دوست دارم .

دیدید یک زمانی سعی می کنی خودت رو گول بزنی و منتظر یک معجزه می مانی . یکی رو از دست می دی ولی با خودت هی می گی نه شاید اشتباه شده باشه . شاید خبر بدن که این اتفاق نیفتاده .

حال این روزهای من هم همینه . با این که می دانم همه چی تمام شده ، اما انگار منتظر معجزه هستم . نمی دانم این رو میشه جزء خصلت های خوب آدم ها دسته بندی کرد یا جزء خصلت های بد .

در هر حال که خیلی خسته ام . خسته از نخواستن ها و دیده نشدن ها . همیشه پیش خودم فکر می کردم آدم خاصی هستم ، آدم دوست داشتنی و همه به خاطر اخلاق و روحیاتم دوستم دارند . اما هر چی می گذره می بینم که حصار بین من و آدم ها هیچ وقت تمام نمیشه . همیشه ازم فاصله دارند . هر چقدر من سعی می کنم که کنار این حصار راه برم و برسم به ته اش که بتوانم کنار بقیقه باشم . اما آدم ها با من نمیاین و اون حصار را هی بیشتر می کنن .

فکر کنم دیگه باید کلا بی خیال همه بشم . چیزی دیگه از عمرم نمانده . باید تمام تلاشم را بکنم که توی این سال های باقی مانده خودم به تنهائی از همه چی لذت ببرم . وقتم را با خودم بگذرونم و چشم انتظار هیچ کس نباشم .

اما کاشکی جواب این سوال را میدانستم که چرا هیچکس منو دوست نداره . قطعا جوابش توی وجود خود منه . اما به خدا خیلی خودم را گشتم . نتوانستم دلیلی پیدا کنم جز اینکه به همه احترام گذاشتم و با همه مهربان بودم و تا جایی که می شد به همه کمک کردم .

می خواهم دیگه برای خودم انرژی مثبت بفرستم . من عاشق همه هستم و به همه عشق می ورزم . اونا هم یک روزی که منو برای همیشه از دست دادن دلشون برای یک آدمی که بی منت و بی درخواست دوستشون داشت و عاشقشون بود تنگ می شه . شاید برای من اونوقت هیچ فایده ای نداشته باشه اما قطعا برای امثال من شاید یک روزنی باشه که اونا را به زندگی امیدوار تر بکنه .

من عاشق همه هستم . دوستشون دارم . حتی اگه به من محل نگذارن.

نوشته شده توسط Shapark در ششم آبان ۱۴۰۲ |